🎳 13 Pensja W Szpitalu

Wejście w życie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu w ochronie zdrowia będzie oznaczać choćby wzrost wynagrodzeń w grupach najsłabiej uposażonych tj. salowych na poziomie średnio 700 zł i fizjoterapeutów na poziomie 1 tys. zł. Prawie 4 mld zł i to w okresie 6 miesięcy ma trafić na podniesienie najniższych wynagrodzeń pracowników Do tej pory wyniosła ona 1614,69 zł. Kwota bazowa jest niezbędna do wyliczenia przeciętnego uposażenia. Ponadto wprowadzono dodatki dla osób z dłuższym stażem pracy, co dokładnie wyjaśniamy poniżej. W praktyce pensje policjantów nie wszędzie są takie same, ponieważ wiele zależy od stopnia oraz czasu sprawowanej funkcji. Pensja pielęgniarki pensji nierówna. Od wynagrodzenia zasadniczego brutto w okolicach 4 tys. zł do pensji zasadniczej brutto w wysokości ponad 8 złotych - tak wyglądają widełki płacowe w zawodzie pielęgniarki. W najgorszej sytuacji pod względem płacowym są pielęgniarki pracujące w Domach Pomocy Społecznej. Z kolei pielęgniarka W odpowiedzi przekazano poniższe dane: Najwyższa jednomiesięczna pensja pielęgniarki zatrudnionej w szpitalu od 1 styczna 2021 r. do 30 listopada 2021 r., ze wszystkimi jej składnikami wynosiła 25 621, 61 zł (wynagrodzenie zasadnicze – 4 455 zł, wysługa lat – 891 zł, dodatek funkcyjny – 891 zł, dyżury medyczne – 1 659, 41 W związku z tym od 1 lipca 2022 r. obowiązują nowe przepisy dotyczące ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego grup zawodowych pracowników medycznych. Dowiedz się, ile obecnie wynoszą pensje w sektorze opieki zdrowotnej oraz które grupy zawodowe otrzymały największe podwyżki. Trzynastka jest wypłacana w roku następującym po tym, za który przysługuje. Zgodnie z prawem pracodawca jest zobowiązany wypłacić ją pracownikowi nie później niż w ciągu 3 miesięcy, czyli do końca marca. Tej zasady nie stosuje się w sytuacji, gdy wcześniej następuje likwidacja zakładu pracy. Dotychczas pensja minimalna farmaceuty szpitalnego bez specjalizacji wynosi 4186 zł brutto przy współczynniku pracy równym 0,81, co oznacza, że przy zmianie współczynnika na 1,02 wynagrodzenie farmaceuty szpitalnego ma szansę wzrosnąć o około 1000 zł. Zwolnienie lekarskie na 30 dni a wynagrodzenie – ile wynosi? Przez pierwsze 33 dni niezdolności do pracy pracownik otrzymuje wynagrodzenie chorobowe. Wynosi ono 80 lub 100% pensji. Jest wypłacane ze środków pracodawcy. Prawo do takiego wynagrodzenia nabywa się, jeśli przez odpowiednio długi czas podlega się ubezpieczeniu chorobowemu. Planowane od lipca 2022 r. podwyżki najniższego wynagrodzenia zasadniczego wyniosą dla lekarzy specjalistów I stopnia – 2009 zł (wzrost z 6201 zł do 8210 zł), a dla lekarzy specjalistów II stopnia – 1441 zł (wzrost z 6769 zł do 8210 zł). Najniższe wynagrodzenie zasadnicze opiekunów medycznych i techników medycznych ze średnim Miesięczne wynagrodzenie całkowite ( mediana *) na tym stanowisku wynosi 3 810 PLN brutto. Co drugi sanitariusz szpitalny otrzymuje pensję od 3 340 PLN do 4 100 PLN. 25% najgorzej wynagradzanych sanitariuszy szpitalnych zarabia poniżej 3 340 PLN brutto. Na zarobki powyżej 4 100 PLN brutto może liczyć grupa 25% najlepiej opłacanych Minimalne wynagrodzenie w służbie zdrowia od lipca w górę. publikacja. 2021-05-28 16:51. Od 1 lipca 2021 r. żaden pracownik medyczny oraz działalności podstawowej podmiotu leczniczego nie Nowa minimalna podstawa wymiaru zasiłku chorobowego w 2023 roku to: od 1 stycznia do 30 czerwca - 3 011,52 zł, od 1 lipca do 31 grudnia – 3 106,44 zł. Natomiast miesięczny zasiłek chorobowy, uzależniony jest zarobków ubezpieczonego i wynosi: 80 proc. podstawy wymiaru, w tym także za okres pobytu w szpitalu, zdIkF1Z. Gwarantowane poziomy najniższych wynagrodzeń w podmiotach leczniczych wzrosną od lipca 2022 r. w zależności od grupy od 17 proc. do 41 proc.; średnio najniższe wynagrodzenie zasadnicze wzrośnie o 30 proc. - powiedział PAP wiceminister zdrowia Piotr Bromber. PAP: We wtorek rząd ma zająć się projektem nowelizacji o wynagrodzeniach w podmiotach leczniczych. Proszę przedstawić, jakie zmiany przygotowano dla zatrudnionych w szpitalach i przychodniach. Zaproponowane przez Ministerstwo Zdrowia zmiany w nowelizacji są realizacją ustaleń zawartych w ramach Trójstronnego Zespołu do Spraw Ochrony Zdrowia z 5 listopada 2021 r. To niezwykle istotne, że w tej sprawie porozumiały się trzy strony: strona społeczna, pracodawcy i rząd. Zgodnie z tym stanowiskiem podniesione zostaną współczynniki pracy dla wszystkich grup zawodowych pracowników medycznych oraz okołomedycznych, co skutkować będzie znacznym wzrostem kwot najniższych wynagrodzeń zasadniczych. Jedną z istotnych postulowanych zmian, która znalazła się w projekcie jest przeniesienie do grupy z wyższym współczynnikiem pielęgniarek i położnych na stanowiskach pracy, na których wymagane jest posiadanie wykształcenia średniego. Te z największym doświadczeniem zawodowym zrównane zostaną pod względem współczynnika pracy z pracownikami medycznymi z wyższym wykształceniem na poziomie studiów pierwszego stopnia. Oznaczać to będzie podwyższenie wysokości najniższego wynagrodzenia o ponad 41 proc., czyli o kwotę 1550 zł. Podobnie nowelizacja ustawy traktuje ratowników medycznych ze średnim wykształceniem. Reasumując projekt zakłada, że gwarantowane poziomy najniższych wynagrodzeń wzrosną od lipca 2022 r. w zależności od grupy o od 17 proc. do 41 proc., przy czym średnio najniższe wynagrodzenie zasadnicze wzrośnie od lipca aż o 30 proc. PAP: Czy propozycje MZ są satysfakcjonujące dla większości pracowników? Jakie macie państwo sygnały z konsultacji społecznych? Pojawiała się np. opinia, że projekt ustawy nie realizuje postulatów środowiska medycznego, które doprowadziły do protestu pracowników zawodów medycznych w 2021 roku. Myślę, że same kwoty podwyżek są najbardziej wymowne i mówią więcej niż niejedno słowo. Dla przykładu, gwarantowane poziomy najniższych wynagrodzeń zasadniczych będą wynosiły: - dla grupy lekarzy specjalistów (II stopień): z 6 769 zł do 8 210 zł – wzrost o 1 441 zł; - dla grupy lekarzy ze specjalizacją I stopnia: z 6 201 zł do 8 210 zł – wzrost o 2 009 zł; - dla grupy obejmującej mgr pielęgniarstwa, fizjoterapii, farmaceutów, diagnostów laboratoryjnych ze specjalizacją: z 5 478 zł do 7 304 zł – wzrost o 1 827 zł; - dla grupy obejmującej mgr pielęgniarstwa, farmaceutów, fizjoterapeutów, diagnostów laboratoryjnych bez specjalizacji: z 4 186 zł do 5 775 zł – wzrost o 1 590 zł; - dla grupy obejmującej ratowników medycznych, pielęgniarki ze średnim wykształceniem: z 3 772 zł do 5 323 zł – wzrost o 1 550 zł; - dla grupy opiekunów medycznych: z 3 772 zł do 4 870 zł – wzrost o 1 097 zł; - dla grupy obejmującej sanitariuszy i salowe: z 3 049 zł do 3 680 zł – wzrost o 632 zł. Pamiętajmy, że przywołane kwoty generują określone skutki finansowe dla budżetu państwa. W naszym dialogu z partnerami społecznymi wyraźnie określaliśmy, że warunki brzegowe określa pula dostępnych środków na sfinansowanie podwyżek w tym roku, ale i skutków tegorocznych podwyżek w kolejnych latach. Porozumienie było możliwe, bo każda ze stron wykazała się maksymalną odpowiedzialnością. PAP: MZ informowało, że podwyżki płacy minimalnej w drugim półroczu 2022 r. dla pracowników ochrony zdrowia kosztować będą ponad 7 mld zł. Jakie są dane, ile średnio - w ujęciu kwotowym i procentowym – pensje pochłaniają nakładów na zdrowie? Widełki dotyczące udziału wynagrodzeń w całkowitych kosztach poszczególnych placówek medycznych oscylują w granicach 40 - 65 proc. Trudno mówić o globalnej kwocie przy tak dużym zróżnicowaniu procentowym. PAP: Jak pan skomentuje opinie, że projekt zamiast spłaszczać, zwiększa różnice płacowe pomiędzy poszczególnymi grupami zawodowym? Skąd taki, a nie inny, podział na grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku pracy oraz nowe wysokości współczynników pracy. Podział na grupy określony w załączniku do ustawy jest pochodną ustaleń przyjętych w ramach dialogu z partnerami społecznymi i zawartymi w stanowisku Trójstronnego Zespołu ds. Ochrony Zdrowia. PAP: A jak pan odniesie się do głosów, że projekt zmian przepisów w żaden sposób nie określa, kto będzie finansował podwyżki w placówkach niemających kontraktów z NFZ. I do zarzutu, że ciężar wprowadzanych zmian zostanie w całości lub części przerzucony na podmioty lecznicze. Przeznaczamy na podwyżki, jako państwo, dodatkowo ponad 7 mld zł. Dlatego zarzut, że ciężar ich wprowadzania zostanie przerzucony na podmioty lecznicze jest nietrafiony i niezrozumiały. PAP: Jakie prace z obszaru dialogu społecznego, za który pan odpowiada w resorcie, trwają jeszcze w MZ? Finalizujemy prace nad projektem ustawy o zawodzie ratownika medycznego oraz samorządzie ratowników medycznych, ustawy o medycynie laboratoryjnej i ustawy o niektórych zawodach medycznych, a także ustawy o modernizacji i poprawie efektywności szpitalnictwa, którą nadzoruje bezpośrednio minister Adam Niedzielski. Cały czas intensywnie pracuje Trójstronny Zespół do Spraw Ochrony Zdrowia, gdzie omawiamy wszystkie zgłaszane przez partnerów społecznych zagadnienia i problemy oraz przedstawiamy nasze działania legislacyjne i organizacyjne. Ola podała dobrą odpowiedźUstawa z dnia r. o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwaArt. 1. W ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. nr 77, poz. 512) w art. 11:1) ust. 1a otrzymuje brzmienie:2) po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmieniu:[*]"1a. Miesięczny zasiłek chorobowy, z zastrzeżeniem ust. 1b i 2, za okres pobytu w szpitalu wynosi 70% podstawy wymiaru zasiłku.";"1b. Miesięczny zasiłek chorobowy za okres pobytu w szpitalu od 15 do 33 dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku.".Art. 2. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2011 r. Dodatkowe wynagrodzenie roczne, znane potocznie trzynastką przysługuje w pełnej wysokości pracownikom jednostek sfery budżetowej po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Kwestię udzielania wynagrodzenia rocznego reguluję Ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej. Zobacz: Dotacje unijne – jak pozyskać środki dla firmy Zgodnie z przepisami w/w ustawy, przez pracowników jednostek sfery budżetowej rozumie się pracowników: • państwowych jednostek sfery budżetowej, dla których środki na wynagrodzenia są kształtowane na podstawie odrębnej ustawy, • zatrudnionych w Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Trybunale Konstytucyjnym, Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich, Sądzie Najwyższym, Naczelnym Sądzie Administracyjnym, Najwyższej Izbie Kontroli, Państwowej Inspekcji Pracy, Biurze Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Krajowym Biurze Wyborczym, Biurze Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, Państwowym Urzędzie Nadzoru Ubezpieczeń oraz w Wyższym Urzędzie Górniczym na stanowiskach inspekcyjno-technicznych, • samorządowych jednostek sfery budżetowej, prowadzących gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe • biur poselskich, senatorskich lub poselsko-senatorskich oraz klubów, kół albo zespołów parlamentarnych. Zobacz także: Trzynastka dla pracowników spoza sfery budżetowej Przepisów ustawy nie stosuje się do żołnierzy oraz funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej. Kiedy i w jakiej wysokości pracownik nabywa prawo do trzynastki W pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. W wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy. W wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego w razie wystąpienia następujących okoliczności: a) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej), b) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej, jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące, c) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo do spełnienia obowiązku zastępczej służby poborowych, d) rozwiązania stosunku pracy w związku z: • przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne, • przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem, • likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy, • likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją, e) podjęcia zatrudnienia: • w wyniku przeniesienia służbowego, • na podstawie powołania lub wyboru, • w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy, • w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją, • o zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po spełnieniu obowiązku zastępczej służby poborowych, f) korzystania: • z urlopu wychowawczego, • z urlopu dla poratowania zdrowia, • przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego, g) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika. Zobacz także: Podatki Pracownik nie dostanie trzynastki z powodu: • nie usprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej dłużej niż dwa dni, • stawienia się do pracy lub przebywania w pracy w stanie nietrzeźwości, • wymierzenia pracownikowi kary dyscyplinarnej wydalenia z pracy lub ze służby, • rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Jaka jest podstawa trzynastki: Wynagrodzenie roczne ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając składniki wynagrodzenia przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy. Wysokość trzynastki ustala się proporcjonalnie do okresu przepracowanego u danego pracodawcy. Kiedy wypłaca się wynagrodzenie roczne Nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy z pracownikiem rozwiązano stosunek pracy w związku z likwidacją pracodawcy, wówczas trzynastkę wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz. U., z 1997 r. Nr 160 poz. 1080) Zobacz także: Zarobki Pracodawcy, którzy muszą wypłacać dodatkowe wynagrodzenie roczne, najpierw ustalają wykaz osób, którym przysługuje ta nagroda. Zazwyczaj nie sprawia to problemu. Gdy jednak staż oscyluje wokół sześciu miesięcy, mogą pojawić się kłopoty z określeniem, czy pracownik nabył prawo do tzw. trzynastki. Stawiane warunki Do końca marca pracodawcy ze sfery budżetowej wypłacają dodatkowe wynagrodzenia roczne dla pracowników. Nakazuje to art. 5 ust. 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (tekst jedn. DzU z 2013 r., poz. 1144 ze zm., dalej: ustawa o wynagrodzeniu rocznym). Co do zasady wynagrodzenie to w pełnej wysokości przysługuje etatowcowi po przepracowaniu u pracodawcy całego roku kalendarzowego. Trzynastka nie jest jednak obligatoryjnym świadczeniem, które otrzyma każdy. To rodzaj nagrody i aby ją uzyskać, pracownik musi spełnić kilka warunków: przepracować wymagany okres i nie mieć kwalifikowanych naruszeń. W uchwale z 7 lipca 2011 r. (III PZP 3/11) Sąd Najwyższy stwierdził, że „dodatkowe wynagrodzenie roczne (tak samo jak „nagroda" przewidziana w ustawie z 1985 r.) jest premią, gdyż mechanizm nabywania prawa do tego świadczenia jest inny niż w odniesieniu do prawa do wynagrodzenia za pracę. Prawo do wynagrodzenia za pracę pracownik uzyskuje sukcesywnie w miarę jej należytego wykonywania. Natomiast prawo do premii z reguły powstaje dopiero po upływie pewnego określonego okresu oraz może być uzależnione od innych przesłanek niż należyte wykonywanie pracy. Ustawa o wynagrodzeniu rocznym wprowadza dwie takie przesłanki: przepracowanie wymaganego okresu w danym roku kalendarzowym u jednego pracodawcy (art. 2) oraz brak rażących naruszeń obowiązków pracowniczych. Jeśli pracownik nie przepracuje całego roku, ustawa o wynagrodzeniu rocznym dopuszcza też nabycie prawa do trzynastki, gdy pracownik przepracuje co najmniej sześć miesięcy. Wysokość nagrody rocznej ustala się wówczas proporcjonalnie do okresu zatrudnienia. Efektywne przepracowanie W praktyce łatwo policzyć ten termin, gdy bezspornie przekracza sześć miesięcy, np. zatrudnienie trwało od 1 stycznia do 30 września 2015 r. i cały ten okres pracownik faktycznie przepracował oraz nie chorował. Gorzej, jeżeli zatrudnienie jest nieciągłe lub są przerwy w pracy spowodowane zakończeniem poprzedniej umowy a rozpoczęciem nowej i staż balansuje na granicy półrocznej. Problem z ustaleniem prawa do trzynastki mają także pracodawcy osób z długotrwałymi absencjami chorobowymi. Wtedy do wyliczania okresu uprawniającego do trzynastki trzeba zastosować jedną z kilku metod. Sąd Najwyższy w uchwale z 7 lipca 2011 r. (III PZP 3/11) zwrócił uwagę na to, że ustawa o wynagrodzeniu rocznym nie definiuje dni przepracowanych. W długim wywodzie SN uznał, że podstawową wartością mającą skutek w postaci przyznania świadczenia w tym przypadku będzie taka interpretacja pojęcia „przepracowanie" w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy, która oznacza efektywne przepracowanie, a nie tylko pozostawanie w stosunku pracy. Z tego orzeczenia można wysnuć wniosek, że nadrzędne dla ustalenia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego jest świadczenie pracy w trakcie okresu, który ma być podstawą określenia prawa do trzynastej pensji. Dość długo był prezentowany odmienny pogląd. Zgodnie z nim prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego zależało od długości okresu pozostawania w stosunku pracy (zob. uchwała SN z 13 grudnia 2005 r., II PZP 9/05), a nie efektywnego wykonywania obowiązków. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ Mimo to wśród praktyków nie ma jednej metody liczenia dni, choć orzecznictwo SN wyraźnie skłania się ku interpretacji dni faktycznie przepracowanych. One gwarantują przyznanie trzynastki. 180 dni kalendarzowych Wielu pracodawców przelicza dni zatrudnienia w ciągu roku, uwzględniając wszystkie, jakie występują od startu do rozwiązania stosunku pracy. Przy tej metodzie posiłkują się kodeksem cywilnym i ustalając okres pracy w miesiącach, przyjmują, że miesiąc powinien być liczony jako 30 dni (art. 114 Jeżeli okres ten liczy co najmniej 180 dni, uznają, że pracownik nabył prawo do trzynastej pensji. Jest to też pokłosie ustalania terminów w prawie cywilnym. Zgodnie z tą metodologią okres półroczny przy wyznaczaniu nieciągłego terminu (czyli gdy występują przerwy w zatrudnieniu) wynosi 180 dni (sześć miesięcy po 30 dni). Warto też zauważyć, że nie wszystkie zasady liczenia terminów określone w kodeksie cywilnym można wprost stosować przy liczeniu uprawnień pracowniczych. To zasada, która wynika z dość zamierzchłego wyroku SN z 19 grudnia 1996 r. (I PKN 47/96). W niej Sąd Najwyższy stwierdził, że obliczając okresy, od których zależą uprawnienia pracownicze, stosuje się wykładnię wskazującą, że upływ miesiąca pracy następuje w dniu bezpośrednio poprzedzającym dzień, który nazwą lub datą odpowiada dniowi, w którym liczenie okresu rozpoczęto. To interpretacja odmienna niż zasada wynikająca z art. 112 Zgodnie z nią termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca. Tym samym zatrudniony od 1 stycznia do 30 czerwca 2015 r. ma pełne prawo do trzynastki, mimo że stosując art. 112 upływ terminu nastąpiłby dopiero 1 lipca. Przy nabywaniu uprawnień pracowniczych ta reguła nie obowiązuje. Analogicznie jak staż W tej metodzie dodaje się pełne miesiące pracy, a z niepełnych miesięcy sumuje się liczbę dni przepracowanych i gdy łącznie wyniesie to 30 dni kalendarzowych, przepracowany okres uznaje się za kolejny miesiąc. To sposób ustalania prawa do trzynastki analogiczny do tego, jakiego kadrowi używają przy określaniu stażu pracy, czyli wyliczeniu uprawnień związanych z dodatkiem stażowym. W tej metodzie wskazuje się miesiące pracy, a ich suma musi być co najmniej równa sześciu, aby pracownik miał prawo do trzynastej pensji. Ten potoczny sposób sprawdza się wtedy, gdy przelicza się okres zatrudnienia dla pracownika, który korzystał z wielu zwolnień lekarskich. Wtedy tak należy zliczyć okres z miesięcy, w których część była przepracowana, gdyż nie ma innej możliwości ustalenia faktycznego okresu pracy. Tylko robocze To metoda polegająca na przeliczeniu nominalnego czasu do przepracowania w ciągu poprzedniego roku i odniesienia go do dni faktycznie przepracowanych. Chociaż ma ona zdecydowanie mniej zwolenników, to należy pamiętać, że dodatkowe wynagrodzenie roczne jest swoistą nagrodą za przepracowanie wymaganego ustawą minimalnego nominału czasu pracy. Przykładowo: w 2015 r. było do przepracowania 252 dni (jeżeli zakład nie miał ustalonych dodatkowych dni wolnych od pracy). Przepracowanie 126 dni oznaczało nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego. Urlop zwiększy szansę na świadczenie We wszystkich metodach ustalania prawa do trzynastki uwzględnia się okresy, które zwalniają z obowiązku przepracowania co najmniej sześciu miesięcy warunkujących nabycie wynagrodzenia rocznego. Są to okresy przebywania na urlopach: wypoczynkowym, macierzyńskim, rodzicielskim, wychowawczym, ojcowskim. Będzie to także urlop dla poratowania zdrowia oraz urlopy nauczycieli lub nauczyciela akademickiego, który otrzymał go do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego. Oprócz tego przepracowanie co najmniej sześciu miesięcy nie jest wymagane gdy pracownik przechodzi na emeryturę lub rentę, gdy zwolniono go z przyczyn dotyczących pracodawcy oraz gdy stosunek pracy wygasł w wyniku śmierci zatrudnionego. Sejm odrzucił podwyższone przez Senat współczynniki pracy, od których zależy najniższe wynagrodzenie pracowników medycznych, czyli pracowników wykonujących zawód medyczny oraz pracowników działalności podstawowej. Tym samym ustawa o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw wejdzie w życie w wersji rządowej. Przewiduje ona wzrosty współczynników pracy, lecz w stopniu niewielkim w stosunku do dotychczas obowiązujących – patrz tabela. W ślad za tym będą musiały nastąpić podwyżki wynagrodzenia zasadniczego tych pracowników medycznych, którzy zarabiają mniej niż najniższe wynagrodzenie przedstawia również poziomy najniższego wynagrodzenia zasadniczego od r. W celu jego ustalenia mnoży się współczynnik pracy dla danej kategorii pracowników przez kwotę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym, ogłoszonego przez prezesa GUS – w 2020 r. wynosiło ono 5167,47 zł. Współczynniki pracy i najniższe wynagrodzenie zasadnicze od 1 lipca 2021 r. Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowiskuWspółczynnik pracyNajniższe wynagrodzenie zasadnicze albo lekarz dentysta, który uzyskał specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny1,31(wzrost z 1,27)6769 zł albo lekarz dentysta, który uzyskał specjalizację pierwszego1,2 (wzrost z 1,17)6201 albo lekarz dentysta, bez specjalizacji1,06 (wzrost z 1,05)5478 stażysta albo lekarz dentysta stażysta0,81 (wzrost z 0,73)4186 fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny albo inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1–4, wymagający wyższego wykształcenia i specjalizacji1,06 (wzrost z 1,05)5478 fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny albo inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1–5 albo pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, wymagający wyższego wykształcenia, bez specjalizacji0,81 (wzrost z 0,73)4186 z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem zawodowym magister położnictwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia1,06 (wzrost z 1,05)5478 albo położna, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarka z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa 0,81 (wzrost z 0,73)4186 albo położna inna niż określona w lp. 7 i 8, która nie posiada tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia0,73 (wzrost z 0,64)3772 albo inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1–9 albo pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, wymagający średniego wykształcenia0,73(wzrost z 0,643772 działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, inny niż określony w lp. 6 i 100,59(wzrost z 0,58)3049 zł

13 pensja w szpitalu